Innoveren gaat met hindernissen.
‘Innovatie begint op de werkvloer, niet op papier’ zegt Innovatiemanager Onno Keinhorst. Hij schreef een boekje voor bedrijven binnen de verpleging, verzorging en revalidatie met herkenbare situaties. Alles in eenvoudige taal en met speelse opdrachten. In dit interview vertelt hij waarom vernieuwing pas slaagt, als je eerst observeert en luistert.
“Het begon met ongeduld,” zegt Onno Keinhorst, zorgverbeteraar met ervaring rond innoveren in de langdurige zorg. “Ik vond innovatiecursussen erg theoretisch. En ik dacht: dat kan praktischer, meer herkenbaar. Je moet de mensen die het werk doen, zélf laten vertellen wat er wringt en hoe het beter kan.”
Innovatie begint op de werkvloer. “Als je op een afdeling komt, zie je direct waar de energie zit en waar het schuurt. Medewerkers weten precies wat het probleem is, maar hebben niet de tijd, of niet de taalvaardigheid om dat te vertalen naar beleid. Als de innovatiemanager niet dezelfde taal spreekt, haakt men af. Pas als je mekaar wél begrijpt, begint de echte verandering.”
Je moet het in één zin snappen.
Onno heeft het boekje in eenvoudige taal geschreven. “Jip-en-janneketaal, noemen ze dat denigrerend, maar die eenvoud is noodzakelijk. In de zorg heb je geen tijd voor lange uitleg. Een dienst begint vroeg op de fiets, hup naar de eerste cliënt. Dan snel overleg, een overdracht, een belletje. Teams komen kort bij elkaar en moeten in één zin snappen wat je bedoelt.”
“De meeste nieuwe dingen werken niet in één keer. Je moet kunnen struikelen, ergens tegenaan lopen, weer terug en opnieuw proberen. Wat ik stimuleer is dat je blijft kijken, blijft vragen: wat gebeurt hier nou echt?”
De kern van innoveren is observatie.
En dat is volgens Onno de kern van innoveren: niet denken dat het meteen goed gaat. Integendeel. Laat de hindernissen op je pad komen. Onno geeft een voorbeeld: “Stel, je introduceert een nieuwe balpen in het team. Iedereen krijgt er één. Wat gebeurt er? De helft laat hem liggen. En als je goed kijkt, ontdek je dat daar allerlei verborgen redenen achter zitten: hij schrijft niet lekker, hij past niet in de jaszak, mensen zijn gehecht aan hun oude pen. Dus ga je zien waar de weerstand zit.”
Onno heeft diezelfde ervaring met de HelpSoq. Die maakt het aantrekken van steunkousen sneller en minder belastend. “Maar wat als je hem zwaar moet tillen van kamer naar kamer? Of als medewerkers denken dat de HelpSoq hun werk afpakt? Observeer dus goed en ga samen het gesprek aan: wat willen wij als afdeling nu met die HelpSoq bereiken?”
Hoe kom je daar achter? Bijvoorbeeld met een prikkelende opdracht: schrijf een afscheidsbrief aan je theekopje. En daarna een liefdesbrief aan datzelfde kopje. Dat klinkt gek, maar je merkt meteen waarom je hecht aan iets alledaags. En dan zie je waarom mensen aan routines hechten, en verandering vermijden.”
Naast elkaar staan, niet top-down.
De eerste reacties op het boekje zijn positief. Het speelse karakter wordt gewaardeerd, omdat er ruimte is voor eigen invulling. Onno’s favoriete compliment: ‘’Jawel, innoveren gaat met hindernissen. Maar deze aanpak staat naast de zorgmedewerker, niet erboven. En dat werkt bevrijdend’.
Wie het boekje bij Onno wil bestellen kan op deze bestelpagina terecht.
