Compressiekousen moeten druk leveren en worden op maat gemaakt. We hebben het hier dus niet over een paar sportkousen, want compressiekousen zijn veel strakker. Het aantrekken van zo’n compressiekous moet direct na het opstaan en douchen gebeuren. Want als je eerst gaat staan en lopen, worden je benen snel dikker. Dus is er elke dag dat klusje, waarbij de kous over dat klamme been moet worden gesjord. Dat is niet te doen. Ook voor verpleegkundigen en verzorgenden een dagelijkse last en ergernis.
Heb je al eens gegoogeld op ‘Hulpmiddel Compressiekous’? Wat er dan aan plaatjes tevoorschijn komt, is onwaarschijnlijk. Fietspomp-achtige trekstangen, spatels met handvatten, glijzakjes, handschoenen en ondefinieerbare rolmopsen. Er is echt vanalles. Maar praat eens met een verpleegkundige of een bandagist: wat je ook probeert, het blijft uitputtend zwaar werk, het aantrekken van zo’n compressiekous.
Harpert Wouters uit Arnhem wist nog van niets, toen hij zijn vader wilde helpen bij de steunkous therapie. En kwam er al snel achter dat de Compressiekous een prachtige therapie mag zijn, maar dat deze voor patiënten en hun verzorgers enorme inspanningen vraagt. En dan niet zomaar eens een keertje, maar elke ochtend. Ook in de weekends, ook op feestdagen. Elke dag. Harpert verbaasde zich over de knulligheid van het ene hulpmiddel na het andere. Want al hebben heel wat uitvinders een verdienmodel ontwikkeld voor zichzelf, het aantrekken van deze kousen werd door niemand echt opgelost.
De gevolgen van al die mechanische hulpmiddelen laat zich raden. “Slechts de helft van de patiënten is trouw aan de compressiekous-therapie” zegt huidarts Prof. Dr. Martino Neumann. “Hun benen worden steeds slechter en er liggen snel nog grotere klachten op de loer. Ongeveer 1% van alle Nederlanders krijgt vroeger of later een open wond die niet geneest. En die had voorkomen kunnen worden met compressiekousen. Deze groep patiënten veroorzaakt 1 tot 2% van alle zorgkosten. Dat is meer dan een miljard per jaar.”
De gedachte dat het beter moest kunnen, liet Harpert niet los. “Mijn huis staat vol apparaten. Die helpen bij het poetsen van tanden, het blenden van groenten en het boren van gaten. Allemaal machines die ons al tientallen jaren bijstaan en dingen mogelijk maken, die met de blote handen niet te doen zijn. Hoe bizar is het dan, dat er in Nederland meer dan 300.000 mensen elke dag hun compressiekousen moeten aantrekken, maar daar geen vlot werkend hulpmiddel bij kunnen gebruiken?” Harpert liet het er niet bij zitten. Hij zocht contact met designbureau NPK in Leiden. En samen gingen ze aan het werk.
Hoe help je een super-strakke kous om een klam onderbeen? Tal van opties en varianten passeerden de tekentafel, maar niets voldeed goed genoeg. Totdat de analyse van het probleem en gesprekken met professionals wezen in de richting van een ring: een krachtige machine rolt de compressiekous op een stevige ring. En die ring haal je van de machine af en past weer over je been, waarbij de kous netjes afrolt. Zonder enige inspanning. Wie het eindresultaat voor het eerst ziet, vraagt zich af waarom dit lumineuze idee niet eerder is uitgevoerd.
De mensen van NPK weten hoe je een ontwerp zo vormgeeft, dat het reproduceerbaar is. En dat er een solide en degelijke oplossing komt, die internationaal gebruikt kan worden. Harpert betrok zijn broer en drie vrienden bij het project, om de HelpSoq als startup rijp te maken voor de Nederlandse patiënten. Het team van HelpSoq streeft er immers naar, dat alle patiënten met compressiekousen toegang krijgen tot een deugdelijk hulpmiddel. Zodat de therapietrouw niet gehinderd wordt door ontmoedigde verzorgers. Met zo’n HelpSoq kan echt iedereen elke dag op tijd die kousen aan. Zonder zuchten en steunen. “Als je elke dag twee gaten in de muur zou moeten boren, had je beslist een boormachine in huis” zegt Harpert.
